Leifey Rósa Guðmundsdóttir fæddist á Húnstöðum í Fljótum þann 18. apríl 1924 og lést í Reykjavík 1. apríl 1970. Hún var fimmta barn Sigurbjargar Stefaníu Hjörleifsdóttir f. 1898 á Ingvörum í Svarfaðardal, d. 1975 og Guðmundar Guðmundssonar f. 1887 í Háakoti í Fljótum, d. 1966, en samtals eignuðust þau 14 börn.  

Eldir systkin Rósu voru Sigurrós (1919 -1919), Haraldur Ingvar (1920-2001) rafvirkjameistari á Dalvík. Kona hans var Ingibjörg Helgadóttir, börn þeirra eru Helga, Ingvar, Guðmundur, Hjörleifur, Sigríður og Haraldur Örn. Sigurrós Lára (1921-2012) bóndi og húsfreyja á Mælivöllum í Jökuldal, síðar á Egilsstöðum. Maður hennar var Sigfús Gunnlaugsson, börn þeirra eru Anna og Guðmundur. Jón Marvin (1922-2018), kennari og hamskeri í Reykjavík. Kona hans er Margrét Sæmundsdóttir, börn þeirra eru Guðmundur, Sæmundur og Páll Marvin, fyrir átti Jón dótturina Sif.  

Yngri systikin Rósu eru Guðmundur (1925-2005) húsasmíðameistari í Reykjavík. Anna Freyja (1926 – 2013) húsfreyja á Akureyri. Maður hennar var Svanlaugur Ólafsson, börn þeirra eru Ólafur, Guðmundur og Aðalbjörn. Hjörleifur Bjarki (1928 -2010), vélsmiður í Reykjavík. Kona hans var Nanna Kristín Guðmundsdóttir. Guðrún Hulda (1930- 2014) hjúkrunarfræðingur í Reykjavík, Grænlandi og í Danmörku. Maður hennar var Viggo Block. Gestur Guðmundsson (1931-2021) óperusöngvari og rafvirki á Blönduósi. Kona hans er Sigrún Sigurðardóttir, börn þeirra eru Guðbjörg, Anna Rósa og Guðrún Sunna. Ragnar (1933-1980) öryrki, búsettur í Reykjavík. Snjólaug Birna (1936), leikskólakennari í Reykjavík. Maður hennar var Kristján Ragnar Olsen (1938-1961), sonur þeirra var Kristján Símon (1961-1971). Sambýlismaður Snjólaugar var Halldór Jónsson (1932 -2012), þau slitu samvistum. Vilhelm Jónatan Guðmundsson (1937-2013) tónlistamaður og verkamaður í Reykjavík, dóttir hans er Íris Diljá. Aðalheiður (1940) atvinnurekandi og fiskvinnslukona í Ólafsvík. Maður hennar er Marteinn Karlsson, börn þeirra eru Sigurbjörg Ragna, Guðmundur og Guðrún Dóra.

Rósa giftist 6. nóv. 1948 Erik Christiansen (1911 – 1988) verkstjóra og iðnfræðingi. Foreldrar hans voru Herman Georg Christiansen verktaki og Ida Hermanda Christine Christiansen (áður Shubert) búsett í Kaupmannahöfn. Herman annaðist byggingar nokkurra hafna á Íslandi. Systur Eriks voru Tove og Else og eldri bróðir samfeðra var Georg.

Rósa og Erik eignuðust tvö börn Nönnu Kristínu (1950) og Eirík Pétur (1955). Nanna er kennari og menntunarfræðingur. Maður hennar er Gylfi Aðalsteinsson (1950) hagfræðingur, börn þeirra eru Alexander (1986-1986). Hinrik Christiansen (1986) tölvunarfræðingur. Kona hans er Ásdís Jónsdóttir (1988) listgreinakennara, börn þeirra eru Jara Christiansen (2019) og Ronja Christiansen (2022). Alexia Rós (1991) búningahönnuður og listgreinakennari. Sambýlismaður hennar er Borgþór Jónsson (1989) tónlistakennari. Áður átti Gylfi dótturina Elfu Ýr (1971) fjölmiðlafræðing, sem er fósturdóttir Nönnu. Maður hennar er Eyvindur G. Gunnarsson (1970) lögmaður, börn þeirra eru Elísa Aðalheiður (2002) og Elías Muni (2005) .

Pétur er sjóntækjafræðingur. Kona hans er Ingibjörg Ýr Þorgilsdóttir (1966) framkvæmdastjóri, börn þeirra eru Nói (1986) vinnslutæknir, búsettur í Riga. Kona hans er Liene Christiansen (1985) grafiskurhönnuður, börn þeirra eru Lize (2011), Karl (2012) og Peter (2019). Rósa Líf  (1988) nemi í Danmörku. Hún var gift Andra Valgeirssyni, börn þeirra eru Inga Aðalrós (2016), Freyr (2018)  og Valgeir Barri (2019). Erik Númi (1994) verslunarmaður.

Með fyrri konu sinni átti Erik dótturina Idu (1939). Maður hennar er Gísli Heiðar Holgeirsson (1936), börn þeirra eru Holger Gísli (1967), Sigríður Dóra (1970) og Erik Hermann (1975-2022).

Rósa var á fimmta ári þegar hún fluttist með fjölskyldu sinni frá Fljótum að Gullbringu í Svarfaðardal, þar sem hún óst upp í sí-stækkandi og lífsglöðum hópi systkina í skjóli kærleiksríkra foreldra og móðurforeldra. Í Gullbringu var eldsmiðja sem var helsta lifibrauð fjölskyldunnar, enda var Guðmundur hagleiksmaður og jörðin lítil. Fyrir tvítugt fluttist Rósa til Reykjavíkur þar sem hún lærði fatasaum í Feldinum en síðar áttu margir eftir að njóta góðs af færni hennar á því sviði ekki síst fjölskylda og vinir. Á árabilinu 1946 – 1947 dvaldi Rósa í Boston þar sem hún annaðist barnagæslu og heimilisstörf hjá íslenskum hjónum. 

Fyrst eftir að Rósa og Erik gengu í hjónaband bjuggu þau á Dalvík en fluttust ári síðar til Akureyrar þegar Erik tók við starfi verkstjóra við byggingu hafnarinnar þar. Árið 1952 flutti fjölskyldan loks búferlum til Reykjavíkur og bjó lengst af á Njálsgötu 87. Erik starfaði hjá Vita-og hafnarmálaskrifstofunni en starf Rósu fólst að mestu í uppeldi barnanna og heimilisstörfum auk saumaskap. Um tíma tók Rósa að sér að sauma barnaföt fyrir barafataverlsunina Sóley í félagi við Ingileif vinkonu sína og síðar saumaði hún einnig fyrir sængurfaraverslunina Verið. Síðustu árin sem hún hafði heilsu til annaðist hún mötuneyti starfsmanna Vita-og hafnarmálaskifstofu og Landhelgisgæslunnar.  

Heimili Rósu og fjölskyldu var jafnan gestkvæmt enda var hún sú fyrsta úr systkinahópnum til að stofna heimili í borginni. Því var ekki óalgengt að einhver gisti í litla herberginu og jafnan héldu nokkur systkinanna jól með fjölskyldunni á Njálsgötu. Þá kom fyrir að rjúpa væri á borðum sem einhver bræðranna hafði skotið og Rósa reitt og sviðið í eldhúsinu. Eftir matinn var gengið í kringum jólatréið og sungnir jólasálmar, enda voru systkinin söngelsk. Erik gætti þess aftur á móti að bæra aðeins varirnar. Þegar Gunna systir Rósu fluttist til Reykjavíkur til að læra hjúkrun var hún tíður gestur við eldhúsborðið, og hún var síður en svo sú eina sem settist þar til að spjalla yfir kaffibolla og sígarettu, jafnvel var spáð í bolla eða spil. Frænkur að norðan og vinkonur tilltu sér ósjaldan við borðið góða.  Á Njálsgötu 87 voru samtals 8 íbúðir og ekki óalgengt að mæður væru heimavinnandi með börn sín. Oft var mikill og góður samgangur milli kvennanna í stigaganginum og morgunsopinn ósjaldan tekinn í félagsskap en börnin léku sér saman eða gættu hvors annars. Rósu var afar annt um velferð barna og  var umhyggjusöm mamma, því var ekki að undra að börn löðuðust að henni, þeirra á meðal var Hallgrímur litli Helgason sem bjó á sömu hæð. Hann gerði sér stundum ferð yfir stigapallinn til að heimsækja Rósu og spyrja hvort hún ætti rússur. Meðan Rósa bjástraði í eldhúsinu og spjallaði við hann sat Hallgrímur uppi á eldhúsborðinu og tíndi upp í sig rúsinur. Vinir Nönnu og Péturs voru alltaf velkomnir og nutu góðs af gestrisni húsmóðurinnar og umhyggjusemi. Vinnufélagar Eriks og sameiginlegir vinir þeirra hjóna voru ekki síður auðfúsugestir en þá stofan oftar tekin í brúk.

Húsmóðurstarfið var tekið föstum tökum, heimili fjölskyldunnar var alltaf skínandi hreint, sama hvert litið var. Rúmföt, gardínur og dúkar heimasaumað, ekki síður en föt barnanna, ræktarleg blóm í gluggum og góður matur eldaður hvern dag. Mörg haust var tekið slátur, ber tínd og sultuð og einhvernveginn tókst Rósu líka að ná í rabbarbara til sultugerðar. Hafrakex, vínarbrauð og hjónabandssæla var ósjaldan bakað og fyrir jólin birtust heil fjöll af smákökum á eldhúsborðinu. Vinnu Rósu á heimilinu fylgdi jafnan söngur, ýmist söng hún með tónlistinni í útvarpinu eða án undirleiks. Lög Ellýar Vilhjálms nutu sérstakrar hylli m.a. 

Um tíma söng Rósa með kirkjukór Fríkirkjunnar en fyrst og fremst söng hún fyrir sjálfa sig. Ljóðalelestur var mikið áhugamál Rósu og kunni hún fjölda ljóða sem börnin hennar fengu að njóta með henni. 

Rósa hafð einstakt lag á að skapa gleðistundir af ýmsu tilefni, hún greip meðal annars hvert tækifæri sem gafst til að setja nesti í box, kaffi í brúsa og mjólk í tómatsósuflösku sem þau hjónin og börnin tvö fóru með út í guðsgræna náttúruna, stundum var farið með Vífilsstaðarvagninum í Hafnafjarðahraun, eða bara gengið upp í Öskjuhlíð  í Nauthólsvíkina eða í Hljómskálagarðinn. Hápunktur hvers árs var dvölin á Karlsá, en jörðina keyptu foreldrar hennar árið 1947. Samveran við foreldrana, systkinin og umhverfið fyllti Rósu einlægri gleði.  Á Karlsá naut Rósa þess að taka þátt í heyskapnum, fara til berja og jafnvel út á trillu að sækja fisk í soðið, enda var hún barn náttúrunnar. Grallarinn í henni tók ósjaldan yfirhöndina og hlátrasköllin glumdu, ekki síst í æslum hennar og yngstu systurinnar Dúdúar og hún nýtti sér óspart plötusafn Villa bróður síns og söng hástöfum með Pat Boone, svo sumum þótti jafnvel nóg um. Ein af síðustu óskum Rósu var að komast aftur norður á Karlsá, en vegna veikind hennar gat ekki orðið af því.

Árið 1967 greindis Rósa með krabbamein og við tók hörð og óvægin barátta sem leiddi hana að lokum til dauða  þann 1. apríl 1970, átján dögum fyrir 46 ára afmælið hennar. 

Það er ómetanleg gjöf að hafa átt Rósu sem móður, fyrir það verðum við alltaf þakklát.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Rósa Guðmundsdóttir

Útför

Ertu með minningargrein?