Margrét Arnbjörg Vilhjálmsdóttir fæddist í Reykjavík 4. júlí 1940. Hún lést á gjörgæsludeild Landspítalans við Fossvog 11. júlí 2018.

Foreldrar Margrétar voru Guðrún Björnsdóttir, fædd 13. maí 1909, hún lést 22. desember 1981 en hún var starfsmaður á heilsuhælinu á Vífilsstöðum og Vilhjálmur Jónsson rithöfundur, fæddur 29. apríl 1905, en hann lést 27. júlí árið 1959.

Systkini Margrétar eru Björn Sigurðsson, Haraldur Tómasson, Hrafnhildur Tómasdóttir, Rósa Vilhjálmsdóttir og Guðrún Vilhjálmsdóttir. Þau eru öll látin nema Guðrún. Eiginmaður Margrétar er Birgir Jónsson, f. 26.12. 1936. Eiga þau sjö börn: Guðrún Margrét. Guðfinnur Jón, maki Sigrún Magnúsdóttir. Hulda Björg, maki Valur Þór Guðjónsson. Birgir Arnar, maki Auður Hallgrímsdóttir. Vilhjálmur Elías, maki Þórhildur Þórisdóttir. Rósant Freyr. Hafþór Barði, maki Þórunn Sif Sigurjónsdóttir. Barnabörn eru 21 og langömmubörn er 30. Eitt barnabarn er látið, Óttar Örn Vilhjálmsson, fæddur 20. mars 1984 en hann lést 11. apríl 2014.

Útförin fór fram í kyrrþey frá Akraneskirkju 24. júlí 2018.

[DEFAULT]

Minningargreinar sem birtust í Morgunblaðinu við útför

Elsku mamma mín, þá er komið að kveðjustundinni. Trúðu mér, mikið ofboðslega er sárt til þess að vita að þú verður ekki lengur á meðal okkar.

Mamma, þér verður seint þakkað fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur og það var svo aðdáunarvert hvernig þú umvafðir okkur systkinin, barnabörn, barnabarnabörn að ógleymdum pabba, ást og umhyggju allt þitt líf.

Þér leið ætíð best þegar þú vissir að okkur öllum liði vel enda var þér svo umhugað um velferð fjölskyldunnar. Það var þér mikið áfall eins og okkur öllum þegar við Þórhildur misstum hann Óttar Örn okkar árið 2014 og ég veit að þú hafðir miklar áhyggjur af okkur Þórhildi á þessum tíma.

Ég man þegar þú komst til okkar og sagðir að þú hefðir heyrt í honum Óttari Erni rétt rúmum einum mánuði áður en hann tók ákvörðun um að kveðja okkur og Óttar hefði sagt að hann ætlaði að koma í kaffi fljótlega til þín. En þar sem ekkert varð af því hefðir þú farið að leiði Óttars með kaffibrúsa og hellt yfir það nýlögðu kaffi. Eða eins og þú sagðir, fyrst hann komst ekki til mín þá fór ég bara til hans.

Ég er ekki í neinum vafa um að hann Óttar minn hefur tekið á móti þér, elsku mamma, og núna getið þið drukkið saman kaffi eins og enginn sé morgundagurinn. Elsku mamma, ég er svo ánægður með að þú varst búin að taka ákvörðun fyrir mörgum árum um að láta jarða þig í Akraneskirkjugarði. Mér þykir gott vita að það verði einungis 45 skref á milli þess staðar sem þú munt hvíla og þar sem hann Óttar okkar hvílir.

Elsku mamma, þú varst svo sannarlega kjarnakona, já, þú varst algjör nagli. Einungis 33 ára varst þú búin að eiga sjö börn og uppeldið lenti eðlilega að stórum hluta á þínum herðum enda pabbi ætíð á sjó. Það blasir við að það var svo sannarlega krefjandi fyrir sjómannskonu að ala upp sjö börn en það gerðir þú, mamma, með glæsibrag enda var þér svo umhugað um að okkur öllum liði vel. Þú varst svo sannarlega kletturinn í okkar stóru fjölskyldu.

Það voru forréttindi fyrir okkur systkinin að hafa þig og pabba sem foreldra enda munum við ekki eftir að hafa orðið vör við ósætti á milli ykkar öll okkar uppvaxtarár. Það var á margan hátt aðdáunarvert að sjá ástina og kærleikann í ykkar sambandi en þið höfuð verið saman í 63 ár.

Það er svo sárt og erfitt fyrir okkur öll að kveðja þig, en mundu, elsku mamma mín, að við munum öll hjálpast að við að láta pabba líða eins vel og kostur er.

Elsku mamma. Takk fyrir okkar fallega samband. Við heyrðumst í síma á hverjum degi, oft á dag. Þér var svo sannarlega annt um mig og fjölskylduna mína.

Mamma eignaðist sjö börn með pabba og á meðan pabbi starfaði sem skipstjóri var það mamma sem rak heimilið. Óhætt er að segja að það hafi verið fullt starf. Fræg er sagan af mömmu þegar hún sat inni á skrifstofu hjá launagreiðanda pabba og neitaði að fara út fyrr en launin yrðu greidd, sér til halds og trausts mætti hún með nokkur börn með sér og launin voru þ.a.l. greidd umsvifalaust. Þessi litla saga lýsir mömmu afar vel. Hún gafst aldrei upp. Mamma var búin að vera slöpp undanfarin ár en hún hafði fengið hjartaáfall og dottið en svakalega sem hún var dugleg að stíga alltaf aftur og aftur upp úr veikindunum. Fyrr í sumar fór hún að ræða um það við pabba að hana langaði að taka þátt í meistaramóti Golfklúbbs Sandgerðis og stuttu fyrir andlátið ræddi hún um að fara á Írska daga að ári. Ég er alveg viss um að hún mun verða með okkur þar á næstu árum.

Golf var mikið áhugamál hjá mömmu. Hún gaf kost á sér í stjórn Golfklúbbsins Leynis á Akranesi og síðar Golfklúbbs Sandgerðis. Henni var sko ekki sama hvernig hlutirnir voru gerðir og sagði skoðanir sínar umbúðalaust og vildi báðum klúbbum sem best.

Mömmu var mjög umhugað um stórfjölskylduna og spurði mjög oft fregna af bræðrum mínum og frændsystkinum. Hún vildi vera inni í öllum málum og fara í öll afmæli ættingja okkar. Ég var núna síðasta árið að reyna að „banna“ mömmu að fara en það þýddi ekki neitt. Hún lét sko ekki segja sér fyrir verkum.

Í seinni tíð var Facebook aðalmálið hjá mömmu. Þannig gat hún skoðað myndir af börnunum sínum og börnum þeirra. Ósjaldan hringdi mamma og sagði að Facebook væri biluð en hún átti erfitt með að skrá sig inn á reikninginn sinn. Ég mætti þ.a.l. og reddaði málunum og henni fannst ég afar klár að geta bjargað henni með þetta. Á þessu ári fór hún að tala um að hún vildi fá Snapchat. Ég sagði við hana að þar þyrfti að heyra vel og ekki var hún með góða heyrn. Síðasta símtal okkar snerist um að ég lofaði henni að ég færi með henni til að fá ný heyrnartæki í ágúst en ég hafði nýverið sent tölvupóst fyrir hana til heyrnarsérfræðings sem við hugðumst heimsækja.

Að lokum, elsku mamma. Takk fyrir að vera alltaf til staðar fyrir mig. Þinn sonur

Lífið er hverfult. Margrét Vilhjálmsdóttir, föðuramma dóttur minnar, verður fyrir því óhappi að hljóta lærleggsbrot. Sálin og andinn í fullu fjöri en líkaminn orðinn hrumur eftir ýmis veikindi síðustu tvo áratugi. Hann þoldi ekki þetta aukaálag og sagði stopp. Nú var nóg komið og hvert líffærakerfið á fætur öðru gaf sig svo Margrét lést á gjörgæsludeild Landspítalans í Fossvogi hinn 11. júlí 2018. Ég held að úr því sem komið var hefði sál hennar heldur ekki þolað að lifa þetta allt af. Margrét hefði aldrei stigið upp úr þessu nema að hluta og hefði verið hjúkrunarsjúklingur, upp á aðra komin. Það hefði Margréti ekki líkað. Konan sem var hin sanna ættmóðir. Kletturinn í stórri fjölskyldu með sjö börn, tengdabörn, fjöldann af barnabörnum og barnabarnabörnum sem hún umvafði öll kærleik. Var vel inni í málum hjá öllum, hvað hver og einn væri að gera og hélt vel utan um alla afmælisdaga. Allir litu á hana sem traustan punkt sem alltaf var hægt að leita til og koma í vöfflur og spjall.

Ég kynntist Margréti fyrir tæpum 25 árum þegar ég kom inn á heimili þeirra Birgis þegar ég og sonur þeirra Rósant fórum að vera saman. Hún var mér alla tíð ofsalega góð og var það mjög lýsandi fyrir hana, áhugi hennar á öllum sem voru henni nærri að hún fylgdist áfram vel með mér og hvað ég var að gera í lífinu eftir að við Rósant skildum. Hún hringdi ávallt í mig á afmælisdaginn minn og hélt áfram að gefa mér jólagjafir. Hún ræktaði samband sitt við Rebekku Láru dóttur okkar og það var aldrei að finna að hún hefði ekki áhuga eða tíma fyrir barnabarnið þó að hún væri eitt af mörgum. Rebekka Lára fór ófá skipti með pabba sínum í medisterpylsu og eða vöfflur með rjóma til ömmu sinnar og þetta verða dýrmætar minningar fyrir hana nú þegar hún er ekki lengur. Og amma hennar hélt alveg fram á síðasta ár afmælisboð í kringum afmæli Rebekku Láru og stuðlaði þannig að dýrmætum tengslum fyrir hana við föðurfjölskylduna.

Margrét var ótrúlega sterk og skemmtileg kona. Hún hafði ákveðnar skoðanir og var hispurslaus. Ég man það vel hvað hún gat spurt mann beint út um eitthvað sem aðrir hefðu ekki þorað að spyrja eða talað um undir rós.

Ég man ekki til þess að hafa nokkurn tíma séð hana þunga í skapi eða að kvarta. Styrkur hennar var ótrúlegur því ýmislegt hafði hún þurft að reyna alveg frá því hún var lítil stúlka og foreldrar hennar veiktust og hún þurfti að fara á milli ættingja og vina. Ég varð allavega alltaf meira og meira full aðdáunar á Margréti, styrk hennar og lífsgleði eftir því sem ég varð eldri og fór að sjá og skilja heildarmyndina sem líf hennar var.

Minning um þessa merku ættmóður lifir áfram í stórum hópi afkomenda sem og okkur sem tengdumst henni og elskuðum.

Hvíl í friði, elsku Margrét. Þökk sé þér allt fyrir mig og Rebekku Láru.

Fyrir 18 árum kynntist ég yndislegum hjónum, það voruð jú þið, elsku Lóló og Biggi minn.

Okkur Hafþóri var boðið til ykkar í mat á gamlárskvöld árið 2000, það voru mín fyrstu kynni af ykkur, þar sá ég strax að þið væruð eðalhjón. Ég sagði við Hafþór þegar við vorum á heimleið: foreldrar þínir eru eins og ástfangnir unglingar. Hann var snöggur að svara: ég hef aldrei orðið vitni að ósætti milli foreldra minna. Elsku Lóló, við munum passa vel upp á Bigga þinn eða Púllann þinn eins og þú kallaðir hann oft.

Elsku Lóló, það er ómetanlegt hvað þú og þið bæði tókuð Árna Sævari og Maríu Sigríði með mikilli ást og kærleik strax frá byrjun, svo kom prinsinn hann Rósant Freyr í fangið á þér og þú sást ekki sólina fyrir honum eða drengnum eins og þú kallaðir hann oft. Ég held vel upp á blaðið sem þú sendir okkur þegar var farið að huga að nafni á drenginn.

Mér þykir svo vænt um allar þær minningar sem ég, Hafþór og börnin eigum með þér, allar ferðirnar sem við fórum í til Kanarí, við gátum alltaf fundið okkur eitthvað að dunda saman. Við höfðum báðar svo gaman af því að skoða okkur um í Yumbo center á meðan kallarnir voru í golfi, svo á kvöldin var sungið, spjallað og spilað.

Ég hafði svo gaman af öllum sögunum sem þú sagðir mér af gömlu dögunum ykkar og uppvaxtarárum Hafþórs.

Ég þakka með gleði og mikilli virðingu allar okkar stundir saman, þær stundir eru ómetanlegar.

Elsku besta tengdamóðir mín, mikið ofboðslega á ég eftir að sakna þín mikið

Elskuleg amma mín Lóló lést 11. júlí síðastliðinn. Hún gerði án efa líf okkar allra í fjölskyldunni margfalt betra. Lífið verður miklu tómlegra án hennar.

Að koma til hennar var eins og að vera komin heim. Allt var svo heimilislegt og hún tók alltaf á móti mér með bros á vör og að sjálfsögðu búin að elda matinn sem mér þótti bestur.

„Hvernig hefur drottningin mín það?“ Þetta er það sem hún sagði í hvert sinn sem ég kom í heimsókn. Mér þótti og þykir ennþá svo vænt um þessa setningu þó ég hafi alltaf leiðrétt hana og sagt að ég væri nú reyndar prinsessa en ekki drottning.

Ég held að ég geti sagt með vissu að hver einasta manneskja sem hefur hitt ömmu mína sé sammála því að hún var einstök, það er engin henni lík. Þrátt fyrir allt sem hún gekk í gegnum var hún alltaf glöð að sjá, alltaf brosandi.

Ég skil ekki og mun líklegast aldrei skilja hvernig hún gat haldið utan um þessa stóru fjölskyldu, þessa risastóru fjölskyldu sem var henni allt. Hún fylgdist vel með öllum í fjölskyldunni og vildi vita allt um sína nánustu. Hún var forvitin, eins og ég.

Ég er þakklát fyrir hverja einustu minningu okkar. Ég mun geyma þær og taka þær með mér inn í lífið.

Elsku hjartans amma mín. Nú er víst komið að því sem ég er búin að vera hrædd um í þónokkurn tíma. Þú hefur nú kvatt okkur stórfjölskylduna, okkur sem var þér allt og þú okkur allt.

Það eru svo margar minningar sem streyma til mín alla daga núna og þú víkur vart úr huga mér. Það sem þú varst mér mikið, elsku amma mín, örugglega meira en þú gerðir þér grein fyrir. Þvílíkur karakter sem þú varst, amma Lóló mín, það fór ekkert sérstaklega lítið fyrir þér og ég heyri röddina þína og hláturinn svo skýrt. Það er ekki hægt að lýsa því hvað þú og afi hafið alltaf verið mér kær. Það er reyndar ekkert skrýtið því að þið hafið alltaf reynst okkur svo vel og alltaf verið svo hlý og góð.

Ég segi stundum að við séum svo líkar, við erum svo hlýjar og góðar en samt kaldar út á við en báðar með stórt hjarta, jú og stjórnsamar.

Ekki óraði mig fyrir því að þegar ég heyrði í þér á 78 ára afmælisdaginn þinn væri það í síðasta skipti sem ég heyrði í þér. Þá vorum við Viktor Leó og Ísak Davíð á leiðinni í sund í Sandgerði og við hringdum í þig úr bílasímanum og óskuðum þér til hamingju með daginn.

Það verður skrýtið fyrir okkur að fóta okkur almennilega í lífinu án þess að þú sért þarna að forvitnast um okkur, stjórna og hafa skoðanir á öllu. Ég gleymi því aldrei þegar þú hringdir í mig eftir að ég missti Oliver, það var þér svo erfitt að þarna var ekkert hægt að stjórnast neitt, grípa inn í og reyna að redda hlutunum. Það er það sama og þegar þú veiktist núna að það var þá sem við reyndum að fá þig til að koma aftur til okkar. Þinn tími var sennilega kominn þrátt fyrir að það sé erfitt að sætta sig við það.

Það eina sem hlýjar mér um hjartarætur þessa daga eru minningarnar og þakklæti fyrir allt, elsku amma. Einnig að Óttar tekur á móti þér með sinn stóra faðm og passar þig fyrir okkur í bili. Svo koma nú hlaupandi tvö lítil englaskott til langömmu sinnar, það er gott að vita af þeim hjá bestu ömmu í heimi.

Elsku hjartans amma Lóló kvaddi okkur hinn 11. júlí sl.

Þegar ég hugsa til baka er orðið þakklæti mér efst í huga. Þegar ég fæddist árið 1976 var amma 36 ára og átti 7 börn. Yngstur var prinsinn hann Hafþór Barði, þá þriggja ára. Foreldrar mínir voru mjög ungir þegar þau áttu mig og var ég mikið hjá ömmu og afa öll mín uppvaxtarár. Ég leitaði mikið til þeirra og bað oft í viku um að fá að sofa hjá ömmu sem var alltaf meira en sjálfsagt. Ég fór aldrei í leikskóla heldur fékk ég að vera hjá ömmu þegar mamma var að vinna og ég sagði að amma væri að „geyma mig“. Á Garðabraut 27 var alltaf líf og fjör. Minningarnar streyma í gegnum hugann og þær eru allar góðar, eins og dýrmæt perla eins og stóð á kransinum frá okkur barnabörnunum. Kaffi og kex, harðfiskur, elsku Píla, depill, trítill, Sólon, borðtennisborðið úti í bílskúr, dúfurnar, ég og Hafþór í Playmo. Þegar ég var orðin eldri og við flutt á Suðurgötuna labbaði ég oftar en ekki til ömmu og við fórum saman í Skagaver. Ég fékk alltaf að velja mér kex og eitthvert góðgæti. Á kvöldin fórum við oft bryggjurúnt og þá var stoppað í Hafnarsjoppunni, afi fékk sér staur og amma Lindukonfekt. Síðan fórum við í háttinn og alltaf var ég uppi í en Hafþór og Rósant í sínum rúmum og stundum las amma og þá las hún hátt og skýrt því hún var að lesa fyrir okkur öll þrjú. Amma og afi kynntu golfið fyrir mér þegar ég var um tíu ára og að þau skyldu hafa nennt að hafa mig endalaust með er mér mjög dýrmætt. Á golfvellinum hitti ég Þórð minn og höfum við verið saman í ein 27 ár. Við höfum oft rætt það að hjónaband ömmu og afa var einstakt og svo kærleiksríkt og við reynum að hafa það að leiðarljósi. Elsku amma, eins og ég sagði við þig á dánarbeðinum þá mun ég passa afa fyrir þig. Við fórum í golf saman um daginn og ég vann þannig að hann skuldar mér einn rauðan. Mikið sem ég mun sakna þín, elsku amma mín, hvella hlátursins, símtalanna og fallegu afmæliskortanna til barnanna minna. Hvíldu í friði og takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig. Læt fylgja með vísuna sem þú samdir um mig þegar ég var ungbarn.

Að setjast niður og skrifa minningargrein um þig er erfitt! Það að þú sért farin frá okkur stórfjölskyldunni er afskaplega sárt! Þú varst mér svo ofboðslega mikilvæg og já, ekki bara mér heldur okkur öllum. Undanfarnir dagar hafa verið erfiðir. Dagarnir fyrir þegar þú varst að berjast og nú þegar þú ert farin. Þetta er þetta svo sárt! Ég hef alltaf verið í afneitun í þau skipti sem þú hefur orðið veik. Ég tók það bara hreinlega ekki til greina að þú myndir fara frá okkur. Núna þegar þú slasaðir þig og mamma segir mér að þú sért ekki nógu góð fékk ég slæma tilfinningu, ég varð svo hrædd um þig. Hélt samt svo sterkt í vonina að þú myndir þrauka þetta og koma aftur til baka til okkar. Því ég hugsaði ef einhver gæti það þá værir það þú, elsku amma. En nú var þinn tími kominn og það er svo erfitt að sætta sig við það.

Undanfarna daga þá hugsa ég stanslaust um þig og okkar minningar. Við fjölskyldan töluðum um þig þegar við biðum á milli vonar og ótta á Landspítalanum hvort þú myndir koma til baka til okkar og eftir að þú fórst þá höfum við mæðgur rifjað upp minningar. Því þetta hjálpar okkur.

Ein minning sem er mér svo sterk í minni þessa dagana en það var þegar ég átti afmæli fyrir nokkrum árum. Þá gafst þú mér kort og í kortinu stóð falleg kveðja til mín og í kortinu var næla sem þú sagðir að væri verndarnælan mín. Gleymi því aldrei hve fallegt mér fannst þetta af þér og mikið sem mér þótti vænt um það.

Og svo langar mig að segja þér drauminn sem mig dreymdi í nótt. Hann hljómar svona:

Ég og Jóna vorum í verslun á Akranesi. Við stöndum í anddyrinu að bíða eftir mömmu. Þegar mamma labbar inn þá kemur þú á eftir henni. Þú gjörsamlega ljómaðir! Þú varst svo fallega klædd í svarti kápu með bleika slæðu um hálsinn. Þér leið svo greinilega vel og varst hamingjusöm. Ég leit á mömmu og þig og sagði: „Mamma. ég vissi að amma myndi fylgja þér.“ Þá leist þú á mig og brostir til mín. Mikið leið mér vel þegar ég vaknaði. Ég held þetta nefnilega. Ég er svo viss um að þú ert þarna uppi að fylgjast með okkur öllum, fjölskyldu þinni sem þú elskaðir svo mikið.

Amma, eins og ég sagði á 78 ára afmælinu þínu 4. júlí síðastliðinn. Mér finnst svo mikill heiður að fá að vera nafna þín.

Eitt máttu vita að við systur munum passa mömmu og afa. Og við munum öll hjálpast að við að vera til staðar fyrir afa.

Það er huggun að vita að barnabarnið þitt Óttar Örn og fjölskylda þín hafa tekið á móti þér þegar þú fórst frá okkur. Og ég veit að við munum hittast á ný, elsku amma mín. Og mikið er það góð huggun að vita það að þegar ég yfirgef þennan heim þá verður það þú sem tekur á móti mér, elsku amma Lóló mín.

Að lokum langar mig að setja vísuna inn sem þú samdir um mig þegar ég var lítil.

Ávallt þó hún sendi mér bjarta brosið blíða.

Heimsins besta amma mín, þetta er allt voða skrítið ennþá.. alltaf ótrúlega skrítið að hringja ekki í þig á afmælisdaginn, að þú hringir ekki á afmælisdaginn minn- eða Hafdísar Maríu og hvað þá heyra ekki í þér á gamlárskvöld. Ég heyri allavega alltaf í afa.

Þú varst svo dásamleg kona, tuðaðir út í hið óendanlega (sérstaklega þegar afa gekk illa í golfi), þú skildir ekki hvern fjandann hann var að hugsa!

Það er ótrúlega tómlegt án þín .. heyra ekki hlátrasköllin (alls ekki lágvær), ég mun ávalt varðveita þá minningu. 

Þú talaðir alltaf um að það hafi varla verið komið vor.. en væri stutt í sumarið - þann 10.maí var komið hásumar, sólin braust fram úr skýjunum og yljaði okkur öllum - sólin það varst þú. (Þarna varstu að tala um mig þegar ég var nýkomin til m&p 1989)

Ég man alltaf eftir á Garðabraut 27, það var verið að græja fyrir okkur matarkex með kaffi og mjólk útá og extra mikilllll sykur! þar kynntist ég því <3

Ég man eftir að Rósi og Lilja Brynja voru að passa mig á Garðabraut 27 í vatnsrúmi sem ,,semi" sprakk - þú tókst mig bara upp í þitt rúm þegjandi og hljóðalaust.

Við hringdum ótalmörg símtöl í Hreyfil bæjarleiðir og báðum þá að koma á Eggjagötu 6 og ýmis önnur heimilsföng  (sem eru ekki til), hún sem svaraði í símann spurði hvort ég væri orðin nógu gömul að biðja um taxa (sem var ekki, var 6 ára þarna).... ég, að sjálfsögðu skellti á, en þá vorum við - Habbó, Adda, Jóna, Auður Arna, Reynir, Allan, Villi Rúnar, Diddi, Biggi Mar, - þú varst ekkert sérstaklega ánægð og ekki m&p heldur!  

Annars þegar ég hringdi í ykkur.. þá var það þannig að ég hringdi til ykkar í Garðinum/Sandgerði og afi svaraði alltaf... hann sagði alltaf ,,já amma þín er hérna, bíddu aðeins" ..ég sagði bara: ,,nei hvað meinarðu.. afi hvað segir þú gott og hvað er að frétta??" hann skildi aldrei afhverju ég vildi eitthvað tala við hann! Ég er afastelpa og verð það alltaf.     

Ég er ótrúlega þakklát fyrir það að ég, mamma og pabbi höfðum komið til þín, afa og kattarins, áður en meistaramótið var. Þá varst þú að gera vöfflur (að sjálfsögðu) - ég var að hjálpa þér að vaska upp leirtauið og mér finnst það svo mikilvægt elsku amma.

Þú hélst að kötturinn væri orðinn mjálmlaus (hahaha) - þú heyrðir ekkert í honum þegar hann var að biðja um mat þó þetta væri aldeilis ekkert ykkar köttur, þið veittuð honum bestu veitingar sem til boða stóðu og afi Biggi minn gerir það enn þann dag í dag - þú varst orðin hálfheyrnarlaus elsku amma mín (kannski heyrðirðu það sem þú vildir heyra).

Þú, amma Lóló - með sígarettuna í hægri hendi, með þumalinn á hægri kinn.  

Þú baðst mig um að syngja ,,Bláu augun þín" þegar ég var 6 ára á kassettu en ég vildi það aldrei því ég söng svo illa... gerði það svo þegar ég varð 30 ára og spilaði það við kistulagninguna, með múttunni minni .. get svarið það að það kom bros á vör á mína konu. 

Ég elska þig endalaust elsku amma mín - þú hefur alltaf verið mín stoð og stytta. 

lýsa leiðina þína eins og stjörnur tvær.

Þó að liggi leið mín um langan veg, 

Lýsa leiðina mína líkt og stjörnur tvær.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Margrét Arnbjörg Vilhjálmsdóttir

Útför

Minningargreinar sem birtust í Morgunblaðinu við útför

Besta amma mín