Lést á hjúkrunarheimilinu Fossahlíð á Seyðisfirði föstudaginn 28.apríl eftir baráttu við krabbamein.

[DEFAULT]

Ég var nýbúinn að bóka flug austur á Seyðisfjörð þegar ég fékk þær sorglegu fregnir að elsku Kjartan væri búinn að kveðja okkur. Ég náði því miður ekki í tæka tíð austur til að hitta hann. Mikið langaði mig til að heilsa upp á hann og fá að segja hvað ég væri honum þakklátur. Þegar maður eldist þá sér maður betur hvaða einstaklingar móta mann og í mínum huga er Kjartan klárlega einn af þeim enda hafði hann mikil áhrif á uppvaxtarár mín á Seyðisfirði.

Þegar ég hugsa til Kjartans þá er óhjákvæmilegt að hugsa til elsku Mæju því þau voru einn og sami fastinn. Hjá þeim á Miðtúni 3 var ávallt yndislegt að vera og þar var mitt annað heimili, þá sér í lagi vegna þess að það var nánast ómögulegt að aðskilja okkur Ödda öll bernskuárin á Seyðisfirði. Minningarnar sem koma upp í hugann þegar ég lít til baka og minnist Kjartans eru ótal margar og vil ég meina að ég hefði farið á mis við margt í lífinu ef ekki hefði verið fyrir hann.

Það fyrsta sem kemur upp í hugann þegar ég hugsa til Kjartans eru allar stundirnar sem við Öddi vorum að þvælast í kringum beitningarskúrinn. Þar fylgdumst við með Kjartani, afa og mörgum fleirum beita í bjóðin. Við vorum mjög ungir þegar við fórum svo með Kjartani út á trilluna Rán til að leggja út línuna og auðvitað vorum við ræstir út fyrir allar aldir að nóttu til þegar draga þurfti inn línuna aftur og sækja aflann. Þarna vorum við farnir að draga inn, blóðga og gera að fiski aðeins smá pollar, man vel hvað þetta gat verið erfitt og fiskurinn stór. Ég man líka að Kjartan fór oft með okkur út í drullu brælu og þar var okkur ekkert hlíft og gátum við Öddi oft orðið mjög sjóveikir. Lágum þá inni í lúkar í fósturstellingu grænir í framan. Kjartan gat hlegið að okkur í þessum aðstæðum og hafði það ráð að bjóða okkur Egils Maltöl í gleri, að það myndi róa magann. Húsráðið virkaði ekki betur en svo að þá fyrst byrjaði ég að kasta upp. Ég á líka dásamlegar minningar af okkur Ödda með Kjartani á skakiúti í lygnum firðinum, en fátt er eins yndislegt og róandi.

Ég kynntist snjósleða, skíðum og fjallaferðum með Kjartani og Ödda. Kjartan átti hinn forláta Mercury snjósleða sem við vorum á öllum stundum að vetri til. Hann dró okkur út um allt á sleðanum þar sem við héldum okkur fast í reipi og stóðum á skíðunum. Margar voru ferðirnar upp á heiði á sleðanum og Kjartan átti það til að taka reglulega góðar sólar- og nestispásur en hann var einn mesti sóldýrkandi sem ég hef kynnst, þrátt fyrir sitt rauða hár og ljósu húð. Ein ferðin á sleðanum er mér þó sérstaklega minnisstæð þar sem við vorum að fara fyrir Bjólfinn til að búa til braut fyrir skíðagöngufólk, þarna vorum við mjög ungir, ef ég ætti að giska svona 6-8 ára. Við vorum þrír á sleðanum, Kjartan, Öddi og ég, í þverbrattri brekkunni þegar Kjartan öskrar „hallið ykkur vel til vinstri“. Mér varð þá á að líta niður til hægri og þar blasti Seyðisfjörðurinn allur við, sleðinn mátti líklega ekki renna mikið til þarna í 90 gráðu hallanum því þá hefði maður ekki spurt að leikslokum. Verð ég að viðurkenna að þarna var ég nokkuð skelkaður og ekki ósennilegt að einhverjir hafi gert í brók, en þetta er samt svo lýsandi fyrir tíðarandann og að alast upp á landsbyggðinni. 

Eitt skiptið vorum við Öddi, einu sinni sem oftar, að leika okkur á snjósleðanum í Miðtúni 3, en við stálumst til að nota hann í garðinum þegar hann var ekki upp á heiði. Þarna tókst mér að stýra sleðanum niður í kjallara og stóð hann þar lóðréttur niður kjallaratröppurnar með brotið ljós. Á þessum tímapunkti bjóst ég við að verða flengdur en þegar Kjartan kom að okkur var hann hinn rólegasti og hló að vitleysisganginum. Þarna vorum við búnir að skemma sleðann og eflaust tjóna húsið eitthvað líka, en fyrir mér var þetta svo lýsandi fyrir Kjartan, hann var alltaf  yfirvegaður, góður og ljúfur við mig og gat hlegið að gauraganginum í okkur Ödda. 

Við Öddi kveiktum líka einu sinni í þessum sama kjallara að Miðtúni 3. Við pjakkarnir vorum þá að leika okkur með stóra bláa bensínbrúsann hans Kjartans þar sem við vorum að kveikja í tindátunum okkar. Það var stríð og tindátarnir þurftu að brenna, sem og þeir gerðu ásamt fleiru í kjallaranum. Skemmst er frá því að segja að fljótlega skíðlogaði allt en þá birtist Kjartan og náði sem betur fer að slökkva eldinn og koma í veg fyrir frekara stórslys. Þarna var ég nú viss um að ég slyppi alls ekki við skammir og yrði nú sannarlega flengdur, sem ég átti mögulega skilið, en svo varð nú ekki. Hann Kjartan hafði svo mikla þolinmæði fyrir okkur. 

Ég á ótal margar minningar af sumarbústaðaferðum um land allt með Mæju, Kjartani og Ödda. Þetta voru dásamlegir tímar sem ég hefði aldrei nokkurn tímann viljað missa af. Ég fékk ávallt að fara með í þessar ferðir þar sem við Öddi vorum óaðskiljanlegir og svo var líklega auðveldara að hafa mig með til að hafa ofan af fyrir honum, litla örverpinu. Á þessum tíma var ekkert sjónvarp, engar tölvur og lítið um afþreyingu annað en að leika sér og þvælast um úti í náttúrunni og það gerðum við mikið með Kjartani. Ófáar voru göngurnar þar sem farið var í hverja einustu ísköldu lækjarsprænu sem auðvitað þurfti að vaða og stundum var farið úr fötunum og legið í ísköldu vatninu. Kjartan hló svo mikið af okkur litlu ræflunum sem vældum og óuðum yfir kuldanum. Mér fannst það undarlegt að hann skyldi aldrei finna fyrir kuldanum, líkt og hann væri með þykkan hákarlaskráp utan á sér. Við fórum líka margoft í vatnaveiðar þegar við vorum í bústaðarferðunum sem var ákaflega skemmtilegt og matreiddi Mæja svo iðulega veiði dagsins.

Ég fékk líka að kynnast skotveiði, rjúpu og svartfugl fyrir tilstillan Kjartans, þar sem hann fór með okkur Ödda af og til í slíka veiði. Í seinni tíð var Kjartan svo alltaf boðinn og búinn tilþess að fara út á trilluna með börnin mín sem fengu þar tækifæritil að upplifa sjóstangveiði og að gera að fiski. Mér þótti hann hafa endalausa þolinmæði fyrir borgarbörnunum á sjónum, alltaf hlýlegur, hinn rólegasti og með bros á vör. En ég minnist hans líka þannig, rólyndismaður, einstaklega ljúfur með góðlegt bros á vör.

Það voru sönn forréttindi að alast upp á Seyðisfirði og eiga samleið með Kjartani. Hann var mér alltaf yndislega góður og á ég honum svo mikið að þakka. Ég kveð Kjartan með miklum söknuði og mun minning um góðan mann lifa. Takk fyrir allt elsku vinur og góða ferð á miðin.

Innileg samúðarkveðja elsku Mæja, Gugga, Gummi, Öddi og fjölskyldur, ættingjar og vinir.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Kjartan Heiðberg Björgvinsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Kjartan Heiðberg Björgvinsson