Ingólfur Guðni Björnsson lést í faðmi fjölskyldunnar á Hjúkrunarheimilinu Skjólgarði mánudaginn 3. janúar. 

Ingólf Guðna Björnsson fæddist í Holti á Ásum í Austur-Húnavatnssýslu 6. janúar 1930. Ingólfur lést á Hjúkrunarheimilinu Skjólgarði 3. janúar síðastliðinn. Hann var sonur hjónanna Guðrúnar J. Þorfinnsdóttur og Björns E. Geirmundssonar, bænda á Hnjúkum við Blönduós en þangað flutti fjölskyldan þegar Ingólfur var á fyrsta ári. 

Ingólfur var næstyngstur í sjö systkinahópi sem öll eru nú látin, en þau hétu: Jón Konráð, Geir Austmann, Garðar, Helga Svana, Ari Björgvin og Hjördís Heiða. Blessuð sé minning þeirra og foreldra þeirra. 

Á Hnjúkum ól Ingólfur manninn. Hann gekk í skóla í sveitinni og lék sér við systkini sín þegar tími gafst. Fljótt fór hann að aðstoða við bústörfin og urðu þau viðameiri eftir því sem Ingólfur varð eldri en einnig sinnti hann öðrum störfum með bústörfunum eftir að skyldunáminu lauk. 

Árið 1948 ákveður Ingólfur að fara í Bændaskólann á Hvanneyri og var þar í tvö ár. Var sú skólaganga mikið heillaskref fyrir hann, því þar kynntist hann stúlku sem kom alla leið úr Nesjasveit í Hornafirði. Þóra Ingibjörg Jónsdóttir kom frá Akurnesi í Nesjum og var þremur árum yngri en Ingólfur. 

Segja má að strax frá fyrsta degi hafi Ingólfur og Ingibjörg alla tíð verið afar samrýmd í verkum sínum. Eftir að skólagöngu Ingólfs lauk ákváðu þau að flytja á heimaslóðir Ingibjargar og byggðu sér nýbýlið Grænahraun í Nesjum. Í Grænahraun flytja þau árið 1952, sama ár og þau ganga að eiga hvort annað. En þá höfðu þau eignast sitt fyrsta barn en alls urðu börnin sjö.

Valþór, fæddur 1950. Eiginkona hans var Ósk Brynja Hannesdóttir sem lést í nóvember síðastliðnum. Blessuð sé minning hennar. Eiga þau tvö börn. 

Guðbjörg Halldóra, fædd 1953. Eiginmaður hennar er Einar B. Karlsson. Eiga þau þrjú börn. 

Jóna, fædd 1956. Eiginmaður hennar er Bjarni Skarphéðinn Bjarnason. Eiga þau eina dóttur. 

Guðrún, fædd 1958. Eiginmaður hennar er Zophonías H. Torfason. Eiga þau fjögur börn. 

Birna, fædd 1961. Eiginmaður hennar er Ófeigur G. Jóhannesson. Eiga þau tvö börn. 

Valdimar, fæddur 1966. Eiginkona hans er Aðalheiður F. Björnsdóttir. Eiga þau fjögur börn. 

Skúli, fæddur 1966. Eiginkona hans er Guðbjörg Ómarsdóttir. Eiga þau tvö börn. 

Afkomendur Ingólfs og Ingibjargar eru nú 55 talsins.

Það var nóg að gera hjá ungu fólki, ungu hjónunum í Grænahrauni. Fjölskyldan stækkaði á takfastann hátt og býlið gerði það einnig. Alla tíð bjuggu hjónin blönduðum búskap með kýr, kindur og hænur. Fyrstu árin vann Ingólfur stundum utan búsins, meðan annars hjá Landnámi ríkisins við skurðgröft og þá aðallega í sveitunum í Austur – Skaftafellssýslu. Í gegnum árin vitnaði hann oft í veru sína í afskekktum sveitum, sveitum eins og Suðursveit!

En vegna réttinda Ingólfs á vinnuvélar var oft leitað til hans við hin ýmsu verk og um tíma vann hann fyrir herliðið úti á Stokksnesi. 

En fyrst og fremst var Ingólfur bóndi. Hann var fljótur að tileinka sér tæknina sem snéri að landbúnaðnum og tók þátt í þeirri uppbyggingu hér á svæðinu. Hann hafði mikinn áhuga á allri ræktun og þótti gaman að grúska sem því við kom. 

Aldrei var róleg stund í Grænahrauni. Mikið af fullorðnum og börnum stoppuðu við hjá þeim hjónum til lengri eða skemmri tíma, enda gestrisin og vinamörg. Sumarbörnin komu á vorin eins og farfuglarnir, og sum þeirra halda enn góðum tengslum við fjölskylduna. Ingólfur hafði það markmið að búa gott og vel vinnandi fólk, en líka að búa til framsóknarmenn. Það fór svo þannig að sum barnanna sáu ljósið, sannfærðust og fóru heim með sín framsóknarstígvél í farteskinu að hausti.

En Ingólfur var dagfarsprúður maður sem tapaði aldrei sinni barnslegu gleði. Hann gaf sér alla tíð tíma fyrir börnin sín og hvatti þau áfram í sínum vinnum og tómstundum. Hann var til að mynda duglegur að fylgja Halldóru og Guðrúnu eftir í þeirra íþróttaiðkun og fylgdist vel með þegar barnabörnin fóru einnig að vinna sína sigra þar. 

Ingólfur gaf sér einmitt einnig tíma fyrir barnabörnin þegar þau fóru að koma í heiminn. Hann grínaðist í þeim og gantaðist og átti það til að skora á þau í spretthlaup þó hann væri jafnvel kominn á sjötugsaldurinn og íklæddur stígvélum. Hann kenndi þeim að spila sem og mannganginn í skákinni. 

En skákáhuginn var mikill hjá Ingólfi, og í raun má segja að almennur íþróttaáhugi hafi verið heilmikill. Hann fylgdist með öllum íþróttum enda var hann sjálfur í fótboltaliði á Hvanneyri, svo í Mána eftir að hann flutti austur enda frár á fæti. En gaman þótti honum að taka fram taflborðið og taka nokkra leiki og þá skipti ekki máli hvort um var að ræða börnin, barnabörnin eða eitthvað af hans félögum í sveitinni. 

Ingólfur naut þess að lifa lífinu. Hann naut hvers andartaks og var mikill fagur keri. Hann vildi hafa fallegt í kringum sig og þegar jólin nálguðust þá lagði hann mikið upp úr því að skreyta með fallegu jólaskrauti að innan, sem og að utan. Svo má segja að Ingólfur hafi hoppað aftur í barndóm þegar kom að gamlárskvöldi því eins langt aftur og börn hans muna var skotið upp í Grænahrauni og alltaf var skotið upp flugeldi á miðnætti.

En það var fleira sem hann Ingólfur naut að gera. Falleg og góð tónlist naut hann að hlusta á og góðar bækur voru jafnan við höndina. Hann hvatti börn sín til að lesa og kenndi þeim meðal annars að lesa forníslensku. Þegar þau hjónin voru yngri þá las hann til dæmis allar Íslendingasögurnar fyrir eiginkonu sína á kvöldin. Ingólfur var einnig góður sögumaður og hafði gaman að segja sögur til að mynda um huldufólk og atburði sem hann lenti í þegar hann var ungur maður. Minntist hann oft á söguna þegar hann var ungur og var sendur að herstöð bresku hermannanna við Blönduós með egg og mjólk sem faðir hans seldi þeim, og fleiri sögur voru sagðar þegar hann var að alast upp fyrir norðan.

En rætur Ingólfs norður í Húnvatnssýsluna voru alla tíð afar sterkar enda frændrækinn með eindæmum og var hann duglegur að heimsækja frændfólk sitt, vini og kunningja í öllum landshlutum. Ingólfur þekkti einnig systkinabörn sín vel og fylgdist hann með þeim stækka og búa sér sitt líf en sum þeirra höfðu sumardvöl hjá þeim hjónum í Grænahrauni. En Ingólfur lét sér ekki nægja að heimsækja sitt fólk hér á landi því seinni árin þegar meiri tími gafst fyrir ferðalög voru ættingjar í útlöndum heimsóttir. Fóru þau hjónin meðan annars þrisvar sinnum til Kanada að heimsækja ættmenni og svo auðvitað til Noregs þar sem Birna og hennar fjölskylda hafa búið síðustu árin. 

Einnig fóru þau hjónin til Kanarí með vinum og frændfólki og ef farið var í ferðlag, hvort sem það út fyrir landssteinana eða hér innanlands þá brást það ekki að þegar eitthvað af börnum hans heyrði í pabba sínum á meðan, var ætíð fyrsta spurningin: „Er ekki allt gott að frétta að heiman?” og hafa börn hans brosað oft að þessari minningu. 

Ingólfur var fjölhæfur maður og það vitum við. Hann tók sér ýmislegt fyrir hendur og má segja frumkvöðull í ýmsu. Hann var fljótur að tileinka sér nýjungar eins og ég sagði frá áðan. Fleira gerði hann, en hann gegndi fjölmörgum trúnaðarstörfum fyrir samfélagið sitt, hann tók þátt í því að innleiða Þorrablót í Nesjunum og var auðvitað í fyrstu þorrablótsnefndunum. Hann var einn af stofnendum Lionsklúbbsins Hænis í Nesjum og svo muna líklega einhverjir eftir Ingólfi sem húsverði og umsjónarmanni í Mánagarði fyrstu árin eftir að hann var byggður. Hann var ötull í að fá þangað góðar hljómsveitir til að skemmta sveitungum sínum og fékk meðal annars Loga frá Vestmannaeyjum og svo auðvitað stórhljómsveitina Hljóma. 

Eftir því sem árin liðu fór Ingólfur að draga sig hægt og rólega úr búskapnum og setja í hendur annarra fjölskyldumeðlima. Hjónin bjuggu áfram í Grænahrauni en það kom svo tími að vegna heilsu þeirra fluttu þau á Skjólgarð árið 2018. Þar hefur þeim þótt gott að vera og hafa fengið alla þá þjónustu sem þau hafa átt skilið. Síðustu misserin var krafturinn tekinn að þverrast hjá Ingólfi og kom svo stundin að hann kvaddi þennan heim 3. janúar síðastliðinn.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ingólfur Guðni Björnsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Ertu með minningargrein?