"Enginn af oss lifir sjálfum sér og enginn deyr sjálfum sér. Ef vér lifum, lifum vér Drottni og ef vér deyjum, þá deyjum vér Drottni. Hvort sem vér þess vegna lifum eða deyjum, þá erum vér Drottins. Því að til þess dó Kristur og varð aftur lifandi, að hann skyldi drottna bæði yfir dauðum og lifandi." Amen.

Postulinn átti marga vini og trúbræður sem hann vissi að  hugsuðu oft um dauðann og hvað yrði við lífslok og því sendi hann þeim kveðju með þessum orðum í einu bréfa sinna. Þessi orð vitna í senn um það þrennt sem mestu máli skiptir fyrir kristinn mann, að mati Páls, trú, von og kærleika. Þó endurspegla þau hvað skýrast hinn næma skilning hans á lífinu og misjöfnum leiðum þess.  Postulinn vissi vel hvaða spurningar brenna svo heitt á hugsandi mönnum og þar með, að flestir óttast vitneskjuna um að hinn sýnilegi maður, holdið, er ekki eilíft. Og það er hægt að segja að bréf hans til vina sinna og trúbræðra vitni öll um einlægan og sannan mann trúar og vonar, sem sífellt skoðaði líf sitt og annarra í ljósi trúar sinnar á upprisinn og lifandi frelsara. Og aldrei var trú hans styrkari en einmitt í ofsóknum og þjáningu. Hann skynjaði svo vel mátt Guðs að baki öllu í kringum sig og var stöðugt þakklátur fyrir allt hið góða, fagra og fullkomna sem Guð lét honum í té. Þegar sorgin hafði vitjað og tár hrundu niður hvarma hans var það vonin um eilífan algóðan Guð sem styrkti og huggaði. Páll hafði mætt honum sem frelsar manninn undan ótta og kvöl og við það breyttist skilningur hans á lífinu. Gleði fékk stað sorgar og erfiðleika því Páll fékk að reyna að þrátt fyrir mótlæti varir Guð einn um aldir og eilífð. Hann fékk að reyna þann Guð sem kemur til mannsins í þjáningunni til að líkna og hjálpa. Hann vissi að mannleg þjáning yrði alltaf til, sjúkdómar, slys og hrörnun. Það myndi ekki breytast. En að handan þjáningar-innar, myndi Guð nálgast manninn með útréttan faðm, kalla hann til sín og segja: Misstu ekki vonina. Ég hef sigrað bölið og dauðann. Þú ert mitt barn. Guð er hafinn yfir takmarkanir mannlegs lífs og máttugri holdinu sem hann bjó ódauðlegri sál okkar. Hjá Guði er hvorki upphaf né endir og ef við höfum verið gefin honum í heilagri skírn, er því sama hvort við lifum eða deyjum. Við fáum ávallt að tilheyra Jesú Kristi. Við erum hans, vegna þess að hann bað okkur griða á andlátsstundu og bauðst til að deyja í okkar stað. Hann bað föðurinn algóðan, að gefa þeim eilíft líf sem settu allt sitt traust á Hann og síðustu nóttina í lífi sínu notaði hann til að biðja fyrir mér og þér. Kristur þurfti huggun og stuðning í sínum raunum og hann kveið dauða síns, rétt eins og allir menn gera með einhverjum hætti, einhvern tíma, jafnvel í þögninni. Og þá var það sem Guð sendi honum engil huggunar og vonar. 

Eftir dauða sinn og upprisu, bauðst Kristur til að koma sjálfur til mín og þín í erfiðleikum og þjáningu til að styðja okkur og styrkja og gefa okkur þrótt til að trúa og vona. Í krafti þeirrar vonar og trúar orti skáldið Guðmundur Guðmundsson:

Í dag, á kveðjustundu, gerum við þessi orð að okkar, ásamt huggunarorðum Páls postula. Hinn miskunnarlausi óvinur mannsins dauðinn, átti að þagga niður í frelsaranum, rödd lífsins, en fyrir máttugri hendi Guðs laut hann í lægra haldi. Dauðinn var uppsvelgdur í sigur í eitt skipti fyrir öll. Þessa reynslu skynjaði Páll postuli og trú hans varð að lifandi og máttugum orðum. Kristur sigraði og vitjaði mannsins á ný. Hvernig gat öðruvísi farið ? Myrk öfl dauða og bölvunar höfðu sagt honum stríð á hendur sem skóp allt með hendi sinni og varir einn þó allt annað hverfi. Sú orusta gat aldrei farið nema á einn veg. Guð var og er huggun sorgbitnum, svölun þyrstum sálum og athvarf frá kyni til kyns. Verum minnug þess að leið okkar allra er vís, með einum eða öðrum hætti. Moldin hverfur að sönnu aftur til jarðarinnar þar sem hún áður var, en andinn, hinn eilífi maður, hin ódauðlega sál, fer til Guðs sem gaf hann.

Ég hefi beint þessum orðum til ykkar sem hér eruð, vegna þess að við kveðjum í dag, kæran vin, Gunnar Stíg Guðmundsson, sem fæddist 14. janúar 1914, á Brekkum í Mýrdal, sonur hjónanna Guðmundar Eyjólfssonar og Ragnhildar Stígsdóttur er þar bjuggu. Stígur, eins og hann var jafnan nefndur, var sjötti í röð átta systkyna og sá sjötti þeirra sem kveður. Eftir á lífi eru bræður hans tveir Eyjólfur og Jóhann. Stígur ólst upp hjá foreldrum sínum á Brekkum og var þar til 1930 er þau fluttu að Steig í Mýrdal. Þar vann Stígur hjá foreldrum sínum þar til hann tók að fullu við búinu. 

Stígur gekk að öllum hefðbundnum störfum karlmanns á sveitaheimili í bernsku sinni og uppvexti. Efnin voru ekki mikil og til þess að lifa, varð að vinna hörðum höndum. Stígur hefur vafalaust fundið og skilið það, eins og svo margir á þessum árum, hversu mikla vinnu varð að leggja af mörkum svo takast mætti, að lifa af búskap. Allt líf hans var tengt vinnu og verklaus gat hann aldrei verið. Tryggð hans við foreldra sína og Mýrdalinn var órjúfanleg. Hann leit á það sem köllun sína að yrkja þá jörð sem foreldrar hans höfðu látið honum í té. Og þeirri köllun brást hann ekki og dró hvergi af sér. Hann þekkti erfiðleika og vissi að þeim varð að mæta með styrk og þrótti. Dugnaður og sérstök ósérhlífni voru aðalsmerki Stígs í Steig. Hann var stöðugt að brjóta land til ræktunar og nytja, setti upp heimilisrafstöð og gerði Steig að þeirri jörð sem hún er í dag, hin síðari árin ásamt syni sínum. Foreldra sína annaðist Stígur til dánardægurs þeirra, af stakri alúð, með hjálp konu sinnar Giselu Guðmundsson, sem hann gekk að eiga 19. desember 1950. Saman eignuðust þau hjónin þrjú börn sem öll eru á lífi og fylgja föður sínum í dag hinsta spölinn ásamt móður sinni: Þau eru Róshildur, búsett á Höfn, gift Jóni Sigmari Jóhannssyni, Ólafur, búsettur í Steig, kvæntur Ásrúnu H. Guðmundsdóttur og eiga þau 3 börn og Jóhanna, búsett á Höfn, gift Reyni Erni Ólasyni , þau eiga 2 börn.

Stígur í Steig, var sístarfandi maður sem unni sér lítillar hvíldar, en góður heimilisfaðir, það vita þeir best sem til þekktu. Hann var ákveðinn, kappsamur og ef því var að skipta stefnufastur maður. Sagði yfirleitt skoðun sína umbúðalaust og lét sig gjarnan litlu varða, hvað öðrum þótti ljúft í eyra. Stígur lét sig hagsmuni og málefni sveitar sinnar ávallt miklu skipta og mætti jafnan á fundi um þau, hvenær sem kostur var. Glaðsinna var hann og oft hrókur fagnaðar þar sem hann kom. Hann hafði mikið yndi af bókum og safnaði þeim til dánardægurs. Óhætt er að fullyrða að bókasafn hans er eitt hið merkasta einkasafn í landinu. 

Stígur barðist hetjulegri baráttu við illvígan sjúkdóm síðustu æviár sín. Hann andaðist á St. Jósefsspítalanum í Hafnarfirði aðfararnótt 14. október sl. á sjötugasta og sjötta aldursári, þrotinn að heilsu og kröftum.

Í dag erum við samankomin til að kveðja og þakka. Ég hefi verið beðinn fyrir kveðjur frá eiginkonu hans, börnum og fjölskyldum þeirra til Ragnhildar og Sigurlínar Jóhannsdætra fyrir umhyggju og velvild við Stíg og fjölskylduna í erfiðu veikindastríði hans. Þá hef ég einnig verið beðinn fyrir þakkir til bræðra hans, Jóhanns og Eyjólfs, sem studdu þau öll svo dyggilega, og fyrir vináttu og tryggð alla tíð.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Gunnar Stígur Guðmundsson

Útför

Ertu með minningargrein?