Fylgja minningarsíðu
Ásdís Jónsdóttir
Fylgja minningarsíðu
16. apríl 1943 - 28. október 2024
Andlátstilkynning
Elsku mamma, tengdamamma, amma og langamma okkar, Ásdís Jónsdóttir frá Steinadal, lést á hjartadeild Landspítalans, þann 28.október sl. eftir snörp veikindi.
Aðstandendur
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Skemmtileg vinkona.
Hugsunin um hvað við skiljum eftir okkur þegar við kveðjum og höfum vistaskipti, hefur verið áleitin eftir fráfall vinkonu minnar Ásdísar frá Steinadal þann 28. október síðastliðinn.
Kveðjuorð
Elsku Ásdís. Við minnumst vináttu þinnar, lífsgleði, hispursleysi og hjálpsemi. Það var notalegt að koma við í Strandakúnst og spjalla og við hittum þig líklega á öllum viðburðum sem haldnir voru í sveitinni síðastliðið ár. Þá héldum okkur oftast nálægt þér enda varðst þú strax okkar nánasti vinur í þorpinu. Þú fylgdist vel með öllu, vildir fylgjast með hvað yrði gert í Kópnesinu og tengdir okkur við steinahleðslumanninn frá Dröngum. Við ræddum um bækur og gróður, hannyrðir og gamaldags matarhefðir. Við munum sakna þín. Sendum samúðarkveðjur til fjölskyldunnar, einnig til Hólmvíkinga og nærsveitunga.
Takk fyrir allt!
Það er svo sárt að horfa á eftir fólki sem hefur í langan tíma verið stór og dýrmætur hluti af lífi okkar. Fólki sem naut þess í botn að vera virkir þátttakendur í lífinu með kærleika, ást og væntumþykju að leiðarljósi og lýsti upp umhverfi sitt með jákvæðu lífsviðhorfi og fordómaleysi. Þannig manneskja var hún Ásdís tengdamamma mín.
Einhvers staðar einhvern tímann aftur
Hólmavíkurlognið og Haglél áttu stefnumót í Bjarnarfirði 10. nóvember 2011. Við ætluðum sko ekki að missa af því. ,,Stingum af“ beið okkar og við stungum af og keyrðum yfir í fjörðinn fagra. Þú við stýrið. Mugison á sviðinu. Fólksfegurð í salnum. Og allt var eins og það átti að vera. Á leiðnni heim ræddum við stjörnubjartan himininn og stjörnuna Mugison og þetta magnaða allt og ekkert sem er þar á milli. Allt á milli himins og jarðar. Tíminn virtist standa í stað. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum keyrðir þú á 30 - 40 km hraða. Við mjökuðumst löturhægt eftir veginum. Ég var róleg til að byrja með. En svo fór ég að undrast, alveg þangað til ég fór að ókyrrast. Þegar ókyrrðin jókst innra með mér og ég gat ekki hamið forvitni mína lengur snéri ég mér að þér og sagði: ,,Ásdís, ég verð bara að fá að spyrja þig, afhverju í veröldinni keyrir þú svona hægt?“ Þú leist ekki af veginum þegar þú svaraðir bæði rólega og hiklaust: ,,Afþví að ég vil ekki að þessi ferð taki enda“. Ég elskaði hvernig þú gast stöðugt komið mér á óvart. Vakið með mér mína uppáhaldstilfinningu sem er sjálf undrunin. Þú varst stærri en ímyndurnaraflið mitt. Þú leiddir mig upp á splunkunýja og spennandi sjónarhóla. Hreyfðir við hugmyndum mínum og hugmyndakerfum. Hugmyndakerfum sem við sem samfélag erum oft pikkföst inn í, jafnvel án þess að gera okkur grein fyrir því. Þú varst sterkari en glerþökin sem þú braust, hvert á fætur öðru í gegnum lífið.