Minningar um Öddu
Adda og Birgir voru samheiti fyrir okkur sem þekktum Öddu sem fjölskyldu. Birgir var oftast með þegar Adda sinnti sínum fjölmörgu áhugamálum úti í náttúrunni, í sveitinni, í útilegum, í kartöflugarðinum eða í kaffi og mat hjá Guðbjörgu frænku í Hamarsholti. Oftast sat Birgir glaður og yfirvegaður í stofunni og fylgdist með mömmu sinni og öllu hennar brasi, fullur af stolti og aðdáun. Samband þeirra var tveggja var einstakt. Birgir átti við mikla fötlun að stríða úr erfiðri frumbernsku en eftir að hann kom til Öddu lá leiðin upp á við alla tíð. Þolinmæði og þrautseigja, gagnkvæm virðing og ást og ríkulegir hæfileikar Öddu til að kenna og leiðbeina hjálpuðu Birgi að sigrast á margvíslegum hindrunum sem flest fólk þarf ekki einu sinni að hugsa um.
Adda var hugsjónakona sem ekki fór troðnar slóðir. Hún var mannvinur, dýravinur, náttúruunnandi, tónlistarkona, handverkskona og óþreytandi sinnti hún öllum sínum hugðarefnum með glæsibrag og góðum árangri. Á vistheimilum, í skólum, í Þingborgarhópnum, í kórum og með hundaræktarvinum, og svo fyrst af öllu með Birgi. Hún hafði engan áhuga á lífsgæðakapphlaupi og dýrum hlutum. Vildi bara eiga jeppa til að komast til fjalla og heimili fyrir þau Birgi og góðan slatta af hundum og köttum. Þar með var upptalið. Íburður og smáatriði á heimili komu henni ekki við, en ullin þurfti að vera rétt valin, rétt lituð, vel spunnin og fallega prjónuð.
Adda var skemmtileg og gaman var að fara sumarfrí með þeim frænkum henni og Guðbjörgu. Þær voru samrýndar en gjörólíkar, enda uppákomur í ferðunum eftir því. Stundum þurfti einn bíl á mann til að hver gæti sinnt sínu, eins og að skjótast með hund á Egilsstaði þegar ferðinni var heitið á Strandir. En allt heppnaðist þetta og alltaf var gaman. Litrík gæðakona hefur kvatt, og gaman væri að vita hvaða ótroðnu slóðir Adda finnur í næstu tilveru.
