Aðalsteinn  Vestmann fæddist 12. ágúst 1932 á Akureyri. Hann lést þann 9. maí á Sjúkrahúsinu á Akureyri. 

Foreldrar Aðalsteins voru Þorvaldur Vestmann Jónsson bankagjaldkeri á Akureyri, f.1896 í Kanada, d.1940, og Margrét Aðalsteinsdóttir Vestmann húsfreyja, f.1898 á Skeiði í Svarfaðardal, d.1982.

Systkini Aðalsteins: Þórlaug Vestmann, f. 1920, d. 1993, Elsa Aðalheiður Vestmann, f. 1928, d. 2008, Jóna Hlíf Vestmann, f. 1936, d. 2012 og Friðrik Rúdý Vestmann, f. 1939.

14. september 1960 giftist Aðalsteinn eftirlifandi eiginkonu sinni, Birnu S. Ingólfsdóttur Vestmann, f. 1938 á Grímsstöðum. Foreldar Birnu voru Ingólfur Kristjánsson, f. 1889, d. 1954 og Katrín María Magnúsdóttir, f. 1895, d. 1978.

Börn Aðalsteins og Birnu eru: Inga Katrín Vestmann, f. 1958, m. Kristján Þ.Kristinsson, börn þeirra:  Bjarki Þór Albertsson Vestmann, Vera Kristín Kristjánsdóttir, (m. Kári Jóhannesson, börn þeirra eru Kristján Logi, Róbert Bragi og Karen Emilía), Kristinn Þráinn Kristjánsson (m. Þórey Kara) Þorvaldur Vestmann, f. 1963, m. Þórdís Þórólfsdóttir, börn hennar eru Eva Dís Guðmundsdóttir(barn Daníel Snær) og Bjarki Þór Guðmundsson (barn Aríana Ísis) , Margrét Vestmann, f. 1967.bf,  Aðalbjörn R. Svanlaugsson, börn þeirra: Aðalsteinn Vestmann, Anita Vestmann (m. Viðar Einarsson, barn þeirra Amanda Vestmann), Almar Vestmann og Axel Vestmann, Vera Vestmann, f. 1976, d. 1978 og Valur Vestmann, f. 1978, m. Vera W. Vestmann, börn þeirra: Símon og Jóhannes.

Aðalsteinn lauk námi frá Handíða og myndlistaskóla Íslands 1951 og var einnig um tíma í Finnlandi að kynna sér myndlist. Hann starfaði sem myndmenntakennari við Barnaskóla Akureyrar í fjöldamörg ár og sem húsamálari, auk þess sem hann sinnti sinni eigin myndlist og hélt einkasýningar, sem og tók þátt í samsýningum.

[DEFAULT]

svona heilsaði pabbi mér þessi síðustu ár þegar hann var orðinn einn heima og ég datt inn í spjall: villtu kaffi? það er til nóg af brauði en hann passaði að eiga alltaf birgðir af allskonar bakkelsi handa gestum, verst hvað heyrnin er orðin léleg en það er í lagi því mikið blaður er óþarfi það var svo notalegt að sitja í þögn og njóta nærveru hanns.

 Alli Vestmann var kennari áratugum saman, hann kenndi teikningu frá því um tvítugt og þangað til hann var orðinn sjötugur, og það ekki á neinum annars flokks stað nei hann var við þá virðulegu menntastofnun Barnaskóla Íslands.  Þess vegna  þá virtistust allir krakkar í bænum þekkja hann hann því ótrúlega mörg heilsuðu honum á förnum vegi sem gladdi hann greinilega því honum þótti vænt um þau öll.  

Það var líka þannig að öll börn sem komu í heimsókn fengu blað og blýant til að teikna og lita, sum fengu jafnvel striga og akrylliti til þess að búa til málverk handa mömmu.

Hann var líka Málarameistari, ég lærði fagið hjá honum og við unnum saman í fjölda ára, ég er þakklátur fyrir að hafa átt þessi ár með pabba í þessu góða samstarfi sem ég kem til með að búa að alla æfi. 

Sem manneskja var pabbi dagfarsprúður maður sem trúði á það góða í öllum og aldrei heyrði ég hann tala illa um nokkra manneskju eða hallmæla einhverjum.  Hann missti föður sinn þegar hann var 8 ára, og ég held að hann hafi saknað hans alla tíð þó það hafi ekki verið rætt mikið, en þó bar æskuna stundum á góma kom fram að þau hefðu oft  verið erfið og róðurinn þungur hjá ömmu, ekkju með 5 börn árið 1940.

En fyrst og fremst var hann samt  listamaður af lífi og sál sem vissi ekkert betra en sitja og mála myndirnar sem hafa glatt svo marga og hann undi sér við fram á síðasta dag, en handstyrk og sköpunargleðinni hélt hann til alla tíð sem betur fer. 

 Ég tók eftir því að hann hætti að nota  vatnsliti þessi síðustu ár, þegar hann hafði loksins tíma til að sinna málverkinu eða sulla eins og hann kallaði það, því vatnsliti hafði hann notað þegar tími var knappur og hann gat klárað vatnslitamynd á mun skemmri tíma en með annari tækni, nú þurfti þess ekki..

 það var tvennt sem þurfti að vera í lagi: mamma þurfti að hafa það gott og það þurfti að vera til strigi og litir.

Við systkinin eigum eftir að sakna þín en munum sennilega öll að þegar þér þótti komið nóg í bili af spjalli þá sagðir þú: jæja og fórst inná vinnustofu til að halda áfram að sulla, því allt hefur sinn tíma, það er gott að tala um daginn og veginn en málverkið togar og þar er endalaus uppspretta ánægju.

Nú er þetta semsagt orðið gott og tími til að halda áfram.

Fyrir hönd okkar systkinanna segi ég: takk fyrir okkur vinskapur!

Stórt skarð er hoggið í veröldina eftir að þú kvaddir svona skyndilega. Að þú sért farinn er óskaplega óraunveruleg tilfinning og erfitt að meðtaka, en það er samt sem áður nóg að líta í kringum sig og skoða allan þann fjölda af myndum og teikningum sem þú skilur eftir þig og hafa þá alltaf ákveðinn hluta af þér nálægan. 

Stærsta og sterkasta minningin frá því ég man eftir mér er afi inn i vinnuherbergi með penslana á lofti, málningarlykt og nýjar og nýjar myndir sem bættust við í safnið hver á fætur annarri. 

Það var sama hvar þú varst í ferlinu, alltaf þegar eitthvert okkar barnabarnanna  kom varstu snöggur að færa allt til og lofa okkur að teikna við vinnuborðið þitt. Það gleður mig að hugsa til þess að Amanda mín hafi verið byrjuð að fá að koma inn í vinnuherbergið hans langafa og fá að leika sér með blöð og liti. 

Takk fyrir allt afi minn. Við sjáumst í sumarlandinu. 

Því burt varst þú kallaður á örskammri stundu

Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og góða

En örlög þín ráðin – mig setur hljóða

Megi algóður Guð þína sálu nú geyma

Gæta að sorgmæddum, græða djúp sár

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Aðalsteinn Vestmann

Útför

"Halló vinskapur"

Aníta

Ljóð